't voor mij bedoelde stukkie door Josephine, dochter van José Busch,
mijn collega exposant ... met dank voor 't klinkend exposé ...
Ik begin met Winston Huisman: ik ga me enigszins op glad ijs begeven, aangezien ik pas zeer recent kennis heb gemaakt met zijn werk. Wel heeft Winston het me makkelijk gemaakt doordat ik een prachtige introductie kreeg op je zeer goed gedocumenteerde website.
Winston Huisman is, terecht denk ik, wel eens de ‘Master of Motion’
genoemd vanwege zijn voorliefde voor het vastleggen van bewegende modellen. Het is prachtig om te zien hoe fracties van seconden zijn vastgelegd. Niet alleen in zijn schilderwerk, maar ook soms in fotowerk en film door het vastleggen van bewegende objecten, het gebruik van een grove korrel of een lange sluitertijd.
Beweging is niet alleen onderwerp van schilderen, maar tegelijkertijd ook een werkwijze. De beweging van de voorstelling wordt overgenomen in de expressie van het schilderen zelf.
Het meest werd ik getroffen door de serie schilderwerk ‘De Maat der dingen’. Deze werken zijn gemaakt op verschillende momenten in de tijd. Hierdoor lijken twee momenten te versmelten, samen te vatten.
Deze serie nodigt uit om na te denken over de mogelijkheden die open liggen als je twee verschillende momenten in tijd, en misschien ook wel plaats, samen zou kunnen brengen. Dit stelt je in staat om je te verbinden met iedereen en overal. Een gedachte die me aanspreekt.
In de media is je werk al in verband gebracht met het werk van De Kooning. Met name de wijze van expressief schilderen. Ik zie in je werk ook raakvlakken met een kunstenaar wiens werk ik zeer bewonder: Francis Bacon. Je ziet in enkele van zijn schilderijen dat de lichaamsgrenzen te buiten gegaan worden. De contouren van het lichaam doen er niet langer toe: je ziet de inwendige vloeistoffen ook buiten het lichaam. Dit herken ik in het werk van Winston: de ruwe streken vatten niet alleen een beweging. Ze lijken soms materie te zijn. Ze zijn niet transparant maar zijn volumes met een bepaald gewicht en massa. Een dansend lichaam lijkt hierdoor bijna letterlijk de ruimte te vullen met meer van datzelfde lichaam. Het onderscheid tussen lichaam, lichaamsgerelateerde zaken en omgeving is niet strikt meer te maken.
Wat de beide kunstenaars in deze tentoonstelling met elkaar verbindt is de volledige overgave. Waar dit bij Winston Huisman de overgave is voor het bewegende model is daar kunnen we bij Jose Busch spreken van een volledige overgave aan de steen. Stenen dienen zich aan en het lijkt erop of de steen jou kiest en voor zichzelf al een vorm voorzien had.
