woensdag 23 maart 2022
dinsdag 6 juli 2021
IJsselbiënnale
Loc17 in Doesburg toont twee werken,
ik schilderde ze met IJsselwater ...
niet dit werk natuurlijk ... hoe stom:
deze serie is uit 1978, wat stelt het nu helemaal voor? Waarom doe je zoiets nutteloos? Je kunt in ieder geval zien, dat ik toen al bestond in deze gedaante ... liegen geeft geen pas ...
Ben ik dat?
Ja, dat zei ik al ...
... en veel slanker natuurlijk en jonger, frisser, echt hoopvol ook; iedereen kon ik zijn of worden, alles verpesten kon ook nog - in de goot geraken en daar dan over verhalen, in een roman of met schilderwerk: echt helemaal naar de kloten ... super interessant!
tja, het liep anders ...
Nu hang ik hier op 'n prachtige locatie in Doesburg.
'k vroeg Gerrit van Middelkoop: 'Is er plek?' - 'Ja', zei hij en dan krijg je dit: Zes weken dag en nacht ploeteren rondom het thema:
Tijd • Tij • Tijdelijkheid & Zand of beter: 'Ode aan de Zandkorrel!'. Hoe verzin je het?
De filosofische gedachte, krijg je eigenlijk direct al door je strot geduwd, tenminste als je daar gevoelig voor bent. Zo te zien aan de andere werken op de tentoonstelling. is dit nu niet écht een prioriteit.
Ook kwam ik werk tegen, dat ik op 'n eerdere tentoonstelling al zag; wonderbaarlijk ... 'One Size Fits All', klaar voor de rest van je carrière ...
Hoe anders verging het mij:
De stelling: je doet het goed of je doet het niet, geldt voor al mijn werk; komt van mijn vader en het gold al op de lagere school. Dat was dorps en complex in mijn kleine De Steeg: duizend inwoners en drie lagere scholen: de Katholieke, de Openbare en de mijne, de Christelijke, af en toe waren er onderlinge gevechten; na het voetballen was het vaak prijs. Eigenlijk heel tribaal, waarom wisten we niet; het gebeurde gewoon.
De IJssel van thuis uit, twee minuten gaans en je stond er al in, met je blote voeten.
Gooide een hengel van hoop, met aas, tussen de kribben of schaatste weg op een winterdag, op de uiterwaarden, bij zomers weer dobberen op een eigengemaakt vlot, gevaarlijk dat wel.
Eens redde ik een jongetje; hoe trots kon je zijn. Later mocht ik als bootsman, mijn roeiers leren een kribje te pakken, dat was bij de zeeverkennersgroep Isala in Dieren. Zeilen was lastig door de stroming, maar lukte aardig in de boot van mijn oompje, veel later.
Mee-organiseren van grote evenementen zoals het 9e IJsselfestival 'DagBad' in zwembad Beekhuizen 1992 of de internationale beeldententoonstelling 'Between Trees and Waves' van 1997, legitimeren ruimschoots, het grote uitpakken: door mijn werk, over mijn IJssel,
3LuikThuisYvonne • Tijd,Tij,Tijdelijkheid is 5m50 bij 210cm, ontstaan uit een lang proces - in relatie tot mijn werk met bewegende modellen.
Projectaanpak en mijn 'rode draad' kwamen wonderwel samen in dit werken met Yvonne, het model voor deze gelegenheid. De score [motivatie, aanleiding en doel] voor het bewegen waren drie 'thuizen' voor haar: het grote middendeel was haar IJssel, haar thuis.
Plots was het zo logisch dat ik dit werk moest maken.
Deze aantekening maakte ik vooraf:
Meerdere keren werkten we aan het 3luik, dit zijn twee voorstudies, eentje op papier, dat voorhanden was op tafel, bij de start: ik bedoel hiermee duidelijk te maken dat het zomaar begon, er géén gedachte of organisatie vooraf was ...
De tweede sessie was tijdens opnames voor een mogelijke documentaire over mij en mijn werk: een kompleet andere situatie, met opeens camera's op je gericht en een microfoon, waar je iedere zucht kon horen; behoorlijk confronterend was dat.
Ik laat beide ervaringen op papier hieronder zien:
Het echte werk moet je zeker op Loc17 gaan bekijken ...
Het tweede werk is beroerder, in de zin van complexer qua achtergrond en motivatie. In feite een I.M. voor alle lieve mensen, die het leven rondom deze lamp hebben meegemaakt en er niet meer zijn; 'n overdenking over het thema: letterlijk vertaald.
 |
| aan de IJssel - ik nam het water mee |
 |
| aan zee - ik nam haar zand en haar water mee |
Over ‘Zeegezicht met twee schemerlampen’
N 52.075181
E 4.224557
de plek, met de echte schemerlamp uit begin zestiger jaren bij ons thuis in De Steeg aan de IJssel: nu doormidden op het doek, met lampjes die zachtjes branden.
Wanneer het gemoed je roert of zelfs knevelt is er altijd de helderheid van de zee, de rechte lijn …. die gedachte - dat feit telt in alle tijden met haar eeuwig vuur: de zon, de oneindige wervel van lucht en water en zijn grond: blote poten in het zand; het meest pure op aarde van iedereen altijd. Het zijn onze elementen.
Zij is de ademhaling van ons allen; als alles beweegt, is daar ons perspectief, onze kim - de einder, het enig echte in onze beperkte dimensie van twee - de enige ‘rechte’;
rechts op het doek zie je een ander tij, ‘n ander gemoed … mijn kapjes van schemer en mijmer, zijn de tijdelijkheid geschilderd op mijn oude gordijnen van de ‘Koning van Bohemen’ aan de Groenmarkt, mijn vorige adres: als een eclectisch gevormd schip lag het daar tegen het hart van de stad. Op zijn brug, ‘n giga terras, bij gemis aan een hoedje, keek ik uit over de IJssel en haar stad.
Al het water stroomt naar zee, ook ik als zandkorrel van de IJssel rol graag met haar mee …
De dag is nog niet voorbij en er gaat een trilling van afschuw door het land. Als gebaar van medeleven - zie het als het leggen van een bloem op de plek des onheils, schreef ik dit, natuurlijk met mijn werk nog vers in gedachte:
Aan de redactie RTL-Boulevard,
woensdag 7 juli,
Zutphen
Over Peter R. De Vries
De dag na zijn ‘aangedane onmetelijk leegte’.
Bedeesd … ’t leven even op ‘Hold’: denk na!
De pleisters zijn binnen en ik maak tzatziki,
weet niet waarom - associaties stromen binnen,
het is anders, het is raar.
Hoe verhoud ik mij tot deze wereld?
Ik ben een wereld in filosofische zin:
‘ik leef in een ei’.
‘Het ei-ik & de Wereld een Kip’.
Alles in ieders ei, heeft het potentieel de wereld te dragen; zin te geven.
Wij zijn als wereld gelijk aan de IJssel, dat is een rivier,
maar eigenlijk meer een fenomeen of ’n idee,
want hetzelfde water stroomt daar nooit.
Wanneer je het benoemt is het IJsselwater alweer verder,
in die zin bestaat de IJssel dan ook niet:
Wij ook niet - gelijk de IJssel zijn wij altijd vers:
‘nieuw als in water’, wij stromen ook naar de zee,
daar ademen wij eb en vloed, zijn rustig als een meer
of bonken op ‘s werelds kusten, wij zijn het water.
Wij komen in zweten of wolken overal, voeden en verzuipen.
Alles dat ons omringt, raakt verhit tot stoom en weekt alles los,
we dragen leven in het goed en het kwaad.
Houden ons stil in ijs of sneeuw,
dan weer sublimeren wij tot grote daden
of condenseren alle hoop tot tranen.
Wij zijn de wereld en moeten beseffen dat alles van ons is.
En als wij voor alle anderen zorgen, zij voor ‘mij in ons’ het allermooiste doen …
zo denk ik dat Peter dacht:
in dat volste vertrouwen;
in die goedheid, die hij altijd bracht
en zeker nog zal gaan voortzetten.
Hij is de meest etterige kanjer, die ik ken - hij sterkt een ieder
in de strijd tegen onrecht, op alle fronten, mijn buiging is diep …
Winston Huisman
met dank aan de redactie voor het vriendelijke antwoord
woensdag 26 mei 2021
woensdag 5 mei 2021
dagboek
IK vier MEI
zo vele
zware benen
ik heb er
slechts twee
torsen niet
alleen in kilo's
maar werelden
met zich mee
niet alleen de huichel
ende spijt
van toen;
van nu
doet net zo
zeer
kon ik er maar
één 'n knuffel
geven
die geboren
was in 1919
of in '51 zus
Trudy was naam
wat niet mocht zijn;
blijft altijd bestaan
...
winston
5V'21
dinsdag 13 april 2021
maandag 5 april 2021
vrijdag 26 februari 2021
vrijdag 12 februari 2021
Virtueel PROPJE
Beelden op de kaart III
Virtueel geplaatst groot ‘PROPJE’ bij het veer naar Afferden, over de Maas, naar Limburg. Een gemarkeerde plek, al eeuwen lang, heel vroeger nog meer een overgang naar een andere wereld, met andere cultuur: je hoorde het aan de taal,
het dialect.
‘PROPJE’ in deze vorm wil een vergroot zinnebeeld van ‘n verborgen gedachte zijn: ooit neergekrabbeld op ‘n vodje papier. Had ik het moeten behouden of was het goed om weg te gooien?
Het is de uitvergroting van een alledaags moment: even stilstaan bij:
‘ben ik op de goede weg bezig, zal ik oversteken of blijven?’
Is het iets of toch niks ...
Winston
12 02 2021 12h21
zondag 31 januari 2021
Wensboot
De virtuele ‘Wensboot’, van gevouwen papier met doorschijnende verlichting:
de wens is verbeeld op de zijkanten door haakjes met drie punten.
In het midden de volume-driehoek, met naar boven in aantal toenemende sterren als puntjes.
Ongeveer 11 meter lang drijvend op de toegewezen locatie: zichtbaar vanaf de Oostvaardersdijk.
Iets verder ligt de Batavia, ook niet-echt; een replica van het, in de vroege ochtend van 4 juni 1629 vergane schip aan de westkust van Australië. De Batavia was 29 oktober 1628 vertrokken via de reede bij Texel ... kwam aan in Kaap de Goede Hoop op 14 april 1629 om te foerageren maar bereikte zijn bestemming nooit.
Mijn wensbootje hoeft zijn bestemming niet te bereiken, het is van iedereen, overal en altijd, daarin huist ieders wens, onbeoordeeld niet bekritiseerd, altijd eigen.
De vorm is altijd goed, behoort toe aan iedereen, net zoals het eerste beeld bestaande uit ‘n krabbel: ‘Toren van Hoop’ in zee bij de Helderse duinen.
Vandaag staat wens en hoop centraal ook aan de andere kant van de wereld waar Joe Biden jr. zijn inaugurele toespraak houdt.
18h07 20 jan 2021
vrijdag 15 januari 2021
TOREN VAN HOOP
mijn bijdrage aan
Beelden op de kaart
Een kunstproject van Stichting Kunst in Millingen
Een stad, een dorp, een rivier….
Een willekeurig nummer en een speldenprik op de landkaart verwijzen naar een plek in Nederland of in het grensgebied Duitsland en België. Kunstenaars worden door dit toeval verbonden aan een locatie. Voor deze plek maken zij een virtueel beeld in de openbare ruimte.
Wat er aan vooraf ging:
Mijn eerste associatie toen de plek werd toegewezen was een ‘Toren van Hoop’; een enorme handschrift matige lichtlijn, die als baken omhoog groeit, van kleuren verandert - met evidente associaties in deze tijd - op ‘n plek waar vroeger via de Zuiderzee de schepen de wereld in gingen.
‘Toren van Hoop’, een persoonlijke signatuur.
De vorm, die eigenlijk niemand toebehoort, terwijl de identificatie juist uiterst persoonlijk werkt voor de toeschouwer;
makkelijk eigen te maken:
het is wat het is, erg simpel - ‘n krabbel - gelijk de eerste uitingen van kinderen: het is nu ons vak, onze passie, die alle hoop in zich draagt maar voor het kind door rationalisaties, contextuele druk de kop wordt ingedrukt. ‘Lineaal’ en algoritmen wurgen die oorspronkelijke kracht.
In zijn boek Homo ludens: Proeve eener bepaling van het spel-element der cultuur, beschrijft Johan Huizinga deze kwaliteit, die wij kunstenaars koesteren ...
Dat was begin december, begin januari 2021 volgde uitwerking van het idee:
Ik was al iets wijzer; vroeger moesten schepen wachten op het juiste tij - ze lagen eerst voor Pampus en later aan de Reede van Texel te wachten op goede wind en tij.
De vorm van het werk is ook een omgekeerde kolk en heeft wonderwel te maken met het getijde; ze ontstaan als watermassa’s zich moeten verplaatsen, ook tussen Den Helder en Texel, met alle gevaren van dien .... reden genoeg om een lichtwervel tot hoop te verheffen op de nieuw gekozen plek; van het duin, de zee in, daardoor meer verbonden; hopende dat 't veranderende schijnsel steeds verrassend zal zijn.
De plek
Daar waar het zandstrand eindigt, dat zich langs de kust voortstrekt naar het zuiden liggen twee ‘kribben’, daartussen ‘komt het werk te liggen’; niet vast maar op een soort drijflichaam met zonnepanelen, die de LED verlichte wervel voorzien van stroom. Ze liggen net onder de waterspiegel.
Het geheel is verankerd.
Deze mobiliteit past ook meer bij de zee; creëert meer mogelijkheden wellicht ook uitdagender, zelfs als virtueel kunstwerk ...
donderdag 10 december 2020
Toren van Hoop - 'n concept
Winston Huisman
Zutphen & Riez (Provence)
Eerste associatie is een Toren van Hoop; een enorme handschrift matige lichtlijn, die als baken omhoog groeit en van kleuren verandert - evidente associaties - op die plek waar vroeger de schepen de wereld in gingen tot het Noord Hollandsche kanaal (1824) en later het Noordzee kanaal (1876) kwam: ... een persoonlijke signatuur.
Een vorm die eigenlijk niemand toebehoort, terwijl de identificatie uiterst persoonlijk werkt voor de toeschouwer: makkelijk eigen te maken - het is wat het is, erg simpel.
Een krabbel - gribouillis zeggen ze in Frankrijk - de eerste uitingen van kinderen: het is ons vak, onze passie, die alle hoop in zich draagt maar door rationalisaties, contextuele druk de kop wordt ingedrukt. ‘Lineaal’ en algoritmen wurgen die oorspronkelijke kracht. ‘Homo ludens’ volgens Johan Huizinga is dat de leidraad voor hen, die deze kwaliteit koesteren ...
wordt vervolgd
Winston, Zutphen 10 december MMXX
dinsdag 8 december 2020
woensdag 9 september 2020
dinsdag 8 september 2020
Abonneren op:
Posts (Atom)
