Lloyd - b'lzer

hoe laat is't?
Mezzo klinkt
experimenteel

erg dwingend nu
ervoor was het muziek
uit het Ottomaanse
dat gaf een werelds gevoel
dit niet ... 't is alsof boze buren bonzen op mijn grenzen

deze neuroten irriteren met hun ego geknetter, terwijl ik ze zelf heb aangezet
burken uit hun diep gevoeld leed ... zomaar in de nacht - hier in mijn ruimte
zoals ik al eerder iets als dit omschreef: dit lijden is te één-dimensionaal
deze steen verschuift de over-bePette dwarsfluiter nooit

hij dwarsfluit nu schurkend tegen zijn rotsvast vertrouwen
in zijn geëxploiteerde egokwel van ooit benoemde zere plekken
geen noot die ooit beweging zal brengen
in zijn graniete bewustzijn

nu is hij rietblazer geworden
en overtuigt iets meer
met de hulp van ...
nu lost het even op
lijkt alles onzin
allemaal kul
dat wat ik schreef
had ik even uitzicht op zee
maar ....
nu gaat het weer fout
wacht ik tot zijn pet valt
maar nee ... als hij stil blaast
neemt de rest het over

Charles Lloyd - applaus bah ...
hij heeft een donkere huid
pas op ... klap maar mee
is het veilig
ja, het is

nu doet die trommelaar
hetzelfde trucje solo
als die Ottomaanse
van zo-even

niemand durft in te zetten
want tikken is van ons allemaal
handgeklap breng het bruggetje
voor onze pet, die nu in een Selmer is geklommen
in deze apekol zal het straks de fluit weer zijn

kortom wereldmuziek waaronder ik vroeger soms al leed met Chris Hinze
eind zeventiger jaren - en stiekem ook van genoot
stukjes merging zijn prachtig
één keer in de dertig jaar
dan toch!