Van Dis schreef in een artikel uit deze gids: ‘ ... Ja, ik heb weer een huisje in Nederland, ver weg in de provincie. Met een schotelantenne. Daar kan ik mijn eigen wereld creëren.
‘s Morgens kijk ik naar France Vingt-Quatre of naar Arte en lees ik door de week geen Nederlandse krant. De Herald Tribune komt met de post. Ik wil mijn kop niet laten vervuilen met dingen die er niet toe doen. Nederland islamiseert ieder probleem. Ik heb geen zin om elke dag over meneer Wilders of mevrouw Verdonk te lezen.
Voor mij is de kracht van onze cultuur dat we de vensters openen. Zoals Huizinga al schreef: ons niet naar binnen keren, maar met het temperament van een handelsnatie openstaan voor het vreemde en het nieuwe.’
Hier - nu - Koninginnedag in Zutphen, voel ik me als een maffe beer op ‘n rots, die onder zich de oranje Teddy’s voorbij ziet trekken. Navels trillend in het vet. De harde wind verkleeft dunne kleding met hun huid. Zwoegend met hun oranje toetsen, obligaat voor deze species, lijken ze allen op weg naar een einddoel. Op de achtergrond midden op de Groenmarkt draaien de kleintjes rond in de molen die KINDERDROOM heet. Hoe lang zal deze nog bestaan? Zijn eindigheid wordt gesymboliseerd door een enorm verbodsbord, dat deze gemeente speciaal voor deze feestelijke gelegenheid in mijn - en ieders blikveld heeft geplaatst.
Gelijk aan Van Dis zit ik weer in die 'eigen wereld': ... met verbazing kijk ik naar het lege cognac-glas, ik als gastheer van zijn vloeibare gedachtespinsel, geniet ik van zijn uitroepteken! Hangend in de stip probeer ik richting te geven aan mijn slordige bedenksels, die dat goedje losweken. Hoe toch die veelheid van prikkels tot een behapbaar beeld te kneden? Als douche-druppels vangen met mijn eigen breinspons. Op het juiste moment hard knijpen en richten - 'n tongwasbeurt. Altijd maar indikken en transformeren tot nieuwe pareltjes. Het leven rijgend tot 'n lange ketting.
Veelschrijverij echter leidt tot eindeloze stapels van briefjes met inktige letterkuren als verwekt door kunstschaatsers en natuurlijk het eeuwig marcheren met non-typografische gedrochten tot printens toe. Géén lood meer aan de vingers bij de zuivere aanblik van de moet in het bedrukte papier. Tsja ... toen had het woord nog impact in letterlijke zin. Met hoeveel waren we eigenlijk, die wel genoten - de ultieme geneugten van het trage zijn in ons vak?
Niet iedere typograaf of drukker besprenkelt zijn herinnering immers met rozenwater aan deze eindfase van de verwondering, die ingezet werd door Coster of Gutenberg. Wie wil er nu daadwerkelijk terug naar het midden van de 15e eeuw?
Als ware het niet door een tijdelijke mindtrip veroorzaakt door hedendaagse virtuele media.
Wil je nog de tijd nemen om mogelijke keuzes te overwegen, ze als goede wijn rond te laten gaan - niet als 'tongwas' maar als smaakfestijn? - daargelaten of de slok erop zal volgen.
Alleen wat goed genoeg is mag zijn weg vervolgen en deel van mij worden.
Vertragen eindeloos vertragen - de glimlach tot schaterlach uitrekken.
Op uw gezondheid! Proost! Leve de Koningin!
rond zes uur staat de draaimolen stil ... geen kind meer te bekennen
